"La consecució d'una gran gesta no és solament gràcies a l'esforç físic i tècnic abocats, si no que també és conseqüència d'haver-ho somiat, i que aquest segon factor és tan important o més que el primer, ja que un bon entrenament i planificació pot fer-te arribar molt lluny, però mai et portarà a un somni impossible. (Walter Bonatti)".

Sheep are not pacifists are cowards (Les ovelles no son pacifistes, son covards).

The only failure is giving up (L’únic fracàs es donar-se per vençut).

L'única forma d'aconseguir l'impossible es creure que es possible.

Només aquells que s'arrisquen anar massa lluny podran saber el lluny on poden arribar.


dimarts, 11 d’agost del 2009

Sortir sol a caminar

Als fòrums de Madteam he trobat aquest escrit que m'ha agradat molt, i tal qual ho vull posar aquí, encara que només sigui per demostrar que no soc l'únic "boig".

"Salir solo a la montaña. Una necesidad primero; luego una buscada delicia.... · Autor: andarin · domingo 9 agosto 2009
No te sientas raro, somos muchos.
Tu novia, hoy tu mujer, antes medio montañera ahora entiende por hacer montaña el pasar unos días por Benasque, y darse alguna caminata en zapatillas hasta algún ibón cercano no menos de dos horas. Antes de llegar te tienes que volver porque hace frío y no se ha cogido forro polar. Al final tampoco se había cogido cantimplora. Encima le ha picado un mosquito.
Tu amigo montañero, el que te inició en la montaña, veranea en Vinaroz en un Hotel donde los niños son gratis. Le propones insistentemente salidas sencillas a la montaña. Las rechaza por muy flojas y propone para el futuro grandes excursiones. Cuando caes en que no sale a la montaña desde hace por lo menos 7 años te das cuenta de todo es mentira. Hay gente con la habilidad de poder engañarse a sí misma.
Otros amigos-compañeros de montaña hace años que no salen al monte. Tienen mujer e hijos (yo también). Cuando les plantas una posible salida te hacen sentir culpable ¡¡¡¡Cómo los van a dejar solos un día, un fin de semana al trimestre, al año!!!!. ¿Han perdido su libertad o las ganas?.
A ti te ha mordido fuerte. La montaña te gusta, no la puedes ni la quieres dejar. ¿Porqué ibas a hacerlo?. ¿Acaso no eres el mismo de ante salvo con menos pelo y varios quilos más?.
Te apuntas a un Club de Montaña y vuelves a hacer un 3000. ¡Lo sabías, hay vida los fines de semana más allá de un Centro Comercial!. Te apuntas a nuevas excursiones en cuanto puedes/te dejan. Te levantas a las 6 horas el domingo, te das un sobo de autobús de la hostia, esperas en el bar donde está el autobús (esto con suerte) a un capullo del grupo (54 personas) que deliberadamente ha bajado un hora y media más tarde que los demás porque hacía un bonito día y había muchos lirios en la pradera. Por supuesto el citado capullo a su tardía llegada no se priva de tomarse dos jarras de cerveza y de descansar un horita antes de meterse en el bus. A mitad de camino hay que parar a tomar más cervezas, es domingo y hay que disfrutar. Llegas a casa a las 21,30 roto pero aún con todo contento. Al día siguiente ya no lo cuentas en el trabajo por temor al ¡qué dirán!. ¡Este tío es tonto! deben de pensar, con lo bien que se está el domingo en casa tumbado en el sofá.
Un día decides, por probar, ir solo a la montaña. Te sientes muy raro, EL RARO. Por lo pronto te estás saltando la primera regla de todo manual de seguridad en montaña y eso acojona. Y a la familia más.....
Primero: NUNCA IR SOLO A LA MONTAÑA.
Segundo:.....
El primer día desconfías, crees que te sentirás sólo, que te aburrirás y que no volverás. ¡Sorprendente! todo lo contrario, disfrutas como nunca. Te programas con deleite las excursiones para el día que te da la gana, paras cuando quieres, vuelves cuando quieres. Nadie te las cambia o te las chafa; si acaso tú mismo (pero a ti te perdonas todo). Disfrutas como nunca de la montaña, de tu esfuerzo y de tí mismo.
Lo repites varias veces y cada vez disfrutas más. Realizas pequeñas travesías y cada vez te gusta más salir solo. Casi lo buscas.
Eres consciente del peligro de la montaña en solitario. Tus metas son mucho más tranquilas, no te aventuras por terrenos desconocidos, no bajas las pedrizas a tumba abierta como antes, pasas las piedras de los torrentes con muchísimo cuidado para no resbalar, madrugas mucho por si hay problemas, te compras un GPS para no perderte, ante la mínima duda te retiras........y por supuesto te federas. Si alguien se la tiene que jugar por ti o sales en el telediario por lo menos que no digan que no te pagabas un seguro.
Ahora las excursiones a la montaña son más aventura, disfrutas más de la montaña tanto en los preparativos como en la actividad en sí. Lo que antes era un problema (el salir solo) ahora se ha vuelto una ventaja.
La montaña de nuevo nos ha mordido. Su dulce veneno nos es del todo necesario y ahora nos estimula más si cabe cuando estamos solos frente a frente sin nadie que nos distraiga.
Ya no buscamos a gente para ir a la montaña, aunque nunca la rechazaríamos. ¿O sí?
¡PRECAUCIÓN Y SUERTE, COMPAÑEROS!"

Ara quedo mes tranquil al pensar que hi ha mes gent que pensa com jo, encara que la frase que dic quan em pregunten com es que vaig sol, difereix una mica, la meva es: Així no em discuteixo amb ningú.

Per finalitzar poso una frase de Henry Russell:
"Els veritables malalts són aquells que realment pretenen i creuen que quan més nombrosa és una excursió de muntanya, més agradable i útil és. Quina enorme heretgia! Es com si es digués que la millor manera de llegir un llibre, d'aprofitat-lo i gaudir-lo, es fer la lectura en comú cinc o sis a la vegada, agafant-se de la ma i en veu alta. No seria això ultratjar al seu autor?"
.................................

4 comentaris:

  1. enorme!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

    ResponElimina
  2. Jo també vaig sovint sol a la muntanya i prenent les mateixes precaucions que es descriuen.

    No som pas bojos, durant molts anys hem anat en colla i hem après bé els riscos de la muntanya.

    Et felicito pel blog !

    Miquel

    ResponElimina
  3. Al final ho haure d'acabar provant. Reconec que d'entrada no per gust, sino per falta de company. A veure si tinc sort i ho acabo visquent com es descriu aqui dalt

    ResponElimina
    Respostes
    1. Hi ha un perill real, però t'asseguro que per a mi es una delícia, però com tot, s'ha d'aprendre.

      Elimina